در آمریکا:
هیچ اتفاقی نمی‌افتد. اول مشهور می‌شویم، بعد یک کتاب می‌نویسیم و از فروش آن میلیونها دلار به جیب می‌زنیم. در همین بین، رییس جمهور بر علیه ما دعوی قانونی می‌کند. برنده می‌شود و همه پولهای ما را بالا می‌کشد.
در انگلیس:
رییس جمهور استکان چایش را مزه مزه می‌کند. بعد با دستمال سفره دهانش را به نرمی پاک کرده و می‌گوید: «Fuck You Too».
در فرانسه:
میلیونها طرفدار پیدا می‌کنیم. مردم از ما شدیدا حمایت می‌کنند و همگی بر علیه رییس جمهور شعار «Fuck You» سر می‌دهند. رییس جمهور که خیلی ناراحت شده، خانه‌نشین می‌شود و در وصف رنجی که کشیده شعر می‌گوید.
در ژاپن:
رییس جمهور جواب می‌دهد: «متاسفم، ولی من به Fuck دادن شما علاقه‌ای ندارم!».
در آلمان:
پلیس سریعا در محل حاضر شده و با بلندگو به شما اخطار می‌کند: «لطفاً آقای رییس جمهور را به Fuck ندهید!».
در سوئد:
انتخابات گسترده‌ای آغاز شده و از مردم سوال می‌کنند که آیا شما می‌توانید آقای رییس جمهور را به Fuck بدهید یا نه. اگر اکثرا آرا به نفع شما بود، آقای رییس جمهور را به Fuck خواهید داد. اگر انتخابات به ضرر شما تمام شد، مردم از شما حمایت می‌کنند و رییس جمهور به گرمی با شما دست می‌دهد.
در ترکیه:
رییس جمهور اسلحه‌اش را درآورده و شما را به ضرب شونصد گلوله می‌کشد. بعد دو حالت دارد: یا هشت سال در زندان آب خنک می‌خورد...یا از کشور فرار کرده و یونان پناهندگی سیاسی او را قبول می‌کند.
در چین:
رییس جمهور از ساختمان دولت بیرون آمده و به معنای واقعی کلمه شما را به Fuck خواهد داد!.
در ایتالیا:
از طرف باند مافیا برای شما بخاطر ارزشهای والای‌تان در به Fuck دادن ملت کارت تبریک فرستاده می‌شود.
در عربستان سعودی:
شما را احمق خطاب می‌کنند. عربستان سعودی که اصلا رییس جمهور ندارد!.
در ایران:
دوست عزیز، شما سالهاست توسط دولت و رییس جمهور به Fuck رفته‌اید و خودتان خبر نداشتید!. واقعا شرمنده‌ایم.
قربان شما،
تا بعد...