از اون آدمها که اول هر جمله‌شون رو با «آه نازنین» شروع می‌کنن.
و از اونها که نیم ساعت بعد از وارد شدن به جمعی، از تمام کسانی که باهاشون سلام و علیک نکردن از صمیم قلب معذرت می‌خوان، شرمنده‌ان، دوستشون دارن، خجل و خوار و حقیر و فداشونن، می‌خوان باهاشون بخوابن و قس علیهذا...
و از اونها که بعد از شنیدن چنین غمنامه‌ای به نهایت جهد و به مدد تمام دلایل احساسی و عاطفی و منطقی سعی در قانع کردن همون فلانی دارن که «نازنین عیب نداره...عزیزم اشکالی درش نیست...ملوسم این حرفها چیه؟...عروسکم اختیار دارید» و غیره...
ببین مه من، ای بت چین، ای صنم؛ رشته تسبیح اگر بگسست به تخمم!. بی خیال...