«در آغاز دقیقا در پانزده ممیز دو دهم میلیارد سال قبل انفجار عظیمی رخ داد که...» از نوشتن دست كشیدم و با ناباوری به او خیره شدم. «پانزده میلیارد سال قبل ؟» گفت «دقیقا. به من الهام شده».
بهتر بود كه در مورد الهام گرفتن او حرفی نمی‌زدم. سه سال از من كوچكتر بود ولی هرگز من و یا هیچكس دیگری در مورد الهام گرفتن او جرات اظهارنظر نداشت چون دعوا و سر و صدا به راه می‌انداخت. « من به الهام تو كاری ندارم ولی آیا تو می‌خواهی داستان را در طول پانزده میلیارد سال بیان كنی ؟!»
گفت «من باید این كار را بكنم. این مدت زمانیست كه واقع شده. مفصل آن را در اینجا دارم» و به پیشانی‌اش اشاره كرد. «همه‌اش کاملا اینجا وجود دارد». قلم را به زمین گذاشتم و گفتم «تو از قیمت پاپیروس خبر داری؟»
- از چی ؟!
ممكن بود كه خیلی چیزها الهام بگیرد ولی مسلما چیزهای كوچك و پیش پا افتاده‌ای مثل قیمت پاپیروس به او الهام نمی‌شد.
گفتم «فرض كنیم تو وقایع هر یك میلیون سال را در یك بسته پاپیروس بیان كنی. در این صورت باید پانزده هزار بسته پاپیروس را پر كنی . تو باید همه این مطالب را بگویی و پس از مدتی به لكنت زبان دچار خواهی شد و دختر شبان به سرخوردگی جنسی و من هم باید آنقدر بنویسم تا دستم و انگشتهایم از كار بیفتد. اصلا گیرم كه ما این مقدار پاپیروس را فراهم كردیم و صدای تو هم اشكالی پیدا نكرد و قدرت دست من هم برای نوشتن كفایت كرد. چه كسی آن را كپی خواهد كرد ؟! تازه ما باید قبل از انتشار، تیراژ یكصد نسخه را تضمین كنیم وگرنه امتیاز نشر آن را به ما نخواهند داد».
برادرم مدتی فكر كرد و گفت «فكر می‌كنی باید آن را كوتاه كنم ؟»
گفتم «اگر می‌خواهی كه منتشر شود و به دست عٌموم برسد باید كوتاهش كنی».
گفت «یكصد سال چطور است ؟»
گفتم «شش روز چطور است ؟!»
با ناراحتی گفت «نمی‌شود خلقت را در شش روز خلاصه كرد».
گفتم «مقدار پاپیروسی كه ما داریم فقط برای شش روز كافی است».
گفت «بسیار خوب» و شروع كرد به دیكته كردن ... «در آغاز ... آخر ... یعنی ... حتما باید شش روز باشد هارون ؟!»
با قاطعیت گفتم «شش روز موسی. فقط شش روز».