داشتم فکر می کردم اصلاً چرا «خدا» ؟ یعنی، چرا ما به وقت ابراز هیجان، دلهره و یا خوشحالی زائدالوصف همیشه اول از همه به خدا پناه می بریم ؟ یعنی آیا این جالب ترین و مهیج ترین...ام...چیزیست که در زندگی وجود دارد که مایلیم آن لحظه و احساس را با او شریک باشیم ؟ مثلاً، «اوه جانی دِپ من» یا «آه تو این تیم ملی فوتبال محبوب آلمان» بهتر نیست ؟!

البته، شاید فقط در زمان ترس و وحشت واژه «آه خدای من» کمی منطقی تر باشد، ولی مگر این همان خدایی نیست که به وقت گناه و اشتباه قرار است بکشد، بسوزاند، تکه تکه کند و سرب مذاب در حلقوم و الباقی ؟! در این صورت کشیدن جیغ و فریاد وحشت و گفتن «وای خدای من» در صورت روبرو شدن با سوسکی معلوم الحال، آیا مانند آن نیست که شما از هیتلر بخواهید به استالین پناه ببرید ؟!