پاسخ هفته: در جستجوی راه حل، به سراغ جامعه ایرانی رفتیم تا ببینیم برای این مشکل عاطفی-اجتماعی، نسل و فرهنگ ٣٥٠٠ ساله سیروس، کوروش و باقی پسر عموها چه پاسخی دارند.
فرستاد ـ عزیزم! دیگه نمی تونم دوری رو بدون دیدن چشمات تاب بیارم. دیروز که با بر و بچ رفته بودم جنگل های خشکقالوستاگاته (عشقم، این تقصیر من نیست که یه احمق مادر قحبه همچین اسمی رو جنگله گذاشته که خودش هم نمی تونه تلفظ کنه!) و زیر نم نم بارون که قدم می زدم، آهنگ I’ll always be there for you رو گوش دادم و تا منتها الیه وجودم مشبک از غم شد. فقط الان اینو می دونم که نمی دونم تا کی می تونم بدون تو سر کنم. دوری از تو خیلی سخته و هر کاری تا حالا کردم نشده به روال عادی زندگی برگردم. بعضی وقتها فشار انقدر زیاده که نفس کشیدن واقعا برام مشکله ولی خوشبختانه الناز و مهناز و دلناز و پتوناز کنارم بودم و بهم تنفس مصنوعی دادن. نذار اسم این جنگل لعنتی تورو بترسونه. تورو خدا زودتر بیا، چون اگه فشار ادامه داشته باشه من دیگه روم نمیشه واسه CPR هی مزاحم مهرناز اینا شم. بعد هم تازه من فقط دوس دارم با تو برقصم چون دیشب این پتوناز وقت بندری یه نگاهایی می کرد که جان خودم اگه عاشق و مرده مرامت نبودم، در محل یه دلی از عزا درمیاوردم که بیا و ببین.
دلخسته ات، که تا اطلاع ثانوی از بندری و سالسا و هرآنچه که به باسنی جز مال تو مربوط شود منزجر است،
چنگول السلطنه
که بعد گفت ـ نفسم! از اینکه در دیار غربت و در دوری من، علی رغم سختی ها، مشقات و نسترن ها قادر به خوشگذرانی و لذت از زندگی هستی بی نهایت خوشحالم. شادی تو، آرامش زندگی ام است و از خدا همیشه خواسته ام که در نبود من، همیشه خوش باشی ولی از لذت بردنت عذاب وجدان، احساس گناه، یبوست و بواسیر بزنی چرا که قدر من و باسنم را شاید بیشتر بفهمی همانطور که لسان الغیب، مولوی فرمود «نابرده رنج، باسن میسر نمی شود».
باسنی که موقتاً در اختیارت نیست و اگر هم بود، هر شب باید برای وصالش جز و ناله می زدی،
کوکب جونت