توئیتر مزخرف است، چون:
- آقا ما اصلا از اوناش نیستیم که بخواهیم چیزی که فکر می کنیم رو بگیم. نهایتش این بود که ملت با شناسه گمنام و هویت تقلبی میرفتن وبلاگ می زدن که «حرف دلشون» رو یه جایی بمالن. بعد فرداش می گفتن «این وبلاگ بنا به دلایل نامعلوم دیگر به روز نخواهد شد!» هویت ناشناسه معروف شده بود و دیگه هرچی از فکر و دهن و قلم در می اومد رو نمیشد نوشت. خلاصه اگه مثلا یه شبکه اجتماعی درست میشد که میزان زیرآب زنی کاربران رو به رخ می کشید باز یه چیزی...
- این چه فرض احمقانه ایست که اونچه فلانی در ذهن داره مطلب جالب و بدردبخوریه ؟ با یک نگاه سرسری به همین نوشته های کاربران سایت فیض بوک (منجمله هر آنچه شخص نگارنده ترشحات نموده، اصلا همین نوشته!) خواهیم فهمید که ما از بیخ و بن ملتی خسته کننده، تکراری و پوچیم. ده آخه کره خر عزیزم، « نمی دونم چرا هر وقت بارون میاد جیشم می گیره» ارزش وقت ما و پست شما رو داره ؟! مراجعه کن به پوشک دات کام. به ما چه ؟!
- دنباله گری از توئیت های هنرپیشه ها، ورزشکاران و از این قبیل هیجان خاصی شاید داشته باشه که کاربر فکر کنه ما بر و بچ همه با همیم و دور از جون آنجلینا هیچی از ما پنهون نگه نمی داره! این تصور باطل ایجاد میشه که چون مارادونا دیشب تو صفحه اش نوشت که رنگ تمبون صورتی رو خیلی سکسی تر می دونه، روابط عاطفی نزدیکی بین کاربر و مخاطبش برقرار شده. درحالیکه اکثر قریب به اتفاق این موارد جنبه تبلیغاتی داره.
- ما اساسا جنبه نداریم که هیچ، ٢٤ ساعت دنبال تفسیر و تاویل و حلاجی پیام های اخلاقی پنهان و...یارو بعد از دیدن یه قسمت از سریال «چطور با مادرت آشنا شدم؟» از من می پرسه که «آیا شخصیت بارنی سمبلی از انحطاط در جوامع غرب نیست؟!» حالا کلونی توئیت کرده «از آخرین باری که املت درست کردم چقده تخم مرغ گرون شده»، ملت رفتن تو کف که «جورج واقعا نگرانی های اقشار آسیب پذیر جامعه رو با توجه به نقش موثر و مساوی همیاری مردان در کارهای منزل درک می کنه». نه داداش، همین جورج رو ولش کنی نقش موثر آشنایی با مادرت رو سه سوته واست درک می کرد.
والله به خدا...