۲۳ کیلو بار و فقط ۱ کیلوش مال منه. تا اینجا که بد نبوده، فقط استرس دارم مثل همیشه. لعنت بر گوگل پلاس!

عروس رو با خودم می برم. باید دوتا دفتر کار! درست کنم و خودمو از آسمون جلی و هی لپ تاپ بردن و آوردن خلاص کنم. خدایی وضعیت زندگی مارو ببین! همه اینجا و اونجا زن و معشوقه و هانی دارن دم دست و ما چی داریم. هعی!

ولی جینگول هستم. نشستم کتاب می خونم و اگه بشه می خوام کل سریال های از دست رفته رو بازیافت و در طول سفر نگاه کنم. یعنی یه کاری نکنیم که یه طوری بشه که افرادی فکر کنن که در ۱+ گرفتن و دادن سر هستن. هومف. نازغول عستن! بع له. فکر کنم فعلا ۴-۳ هستیم. هاه!

کامبر بوچ خوبه، فقط می کامبر بوچه دیگه. نمی دونم، انگار قسمتهای صورتش با هم تفاهم ندارن ولی نقشش رو خیلی خوب بازی می کنه. کاشکی قسمت های بیشتری داشت. منظورم تو صورتش نیست! یعنی چی من بخوام طرف ۲ تا دماغ بیشتر داشته باشه مثلا؟! سریال رو میگم. هاه. آخه اینطوری که خیلی زود تموم میشه. گفتم که می کامبر بوچه!

یه مدت باید برم استراحت کنم. جسما خیلی خسته ام. باید اصلا تقاضا بدم که ۴ روز ۱۰ ساعته کار کنم به جای ۵ روز ۸ ساعته. همینطوریش که روزی ۱۰ ساعت بیشتر پای این کوفتی هستم! بدون هیچ مدل ساپورت رنگی (این پرانتز رو برای خودم می نویسم که در آینده اگه به این جمله رسیدم درک کنم که ساپورت رنگی جریان داره!)، روانی و هیچ جور دیگه. حتی ناگهان دود رو هم بوقلمون-سردشه کنار گذاشتم. تکیه گاهم کو؟ آه آه.

شاید Dance Central 4 باشه، شاید سیگار هندی. شاید هم سنگی وسط کوه و این سوال که آخه تبلیغات کبابی چطوری رفته بالای اون کابل های برق! هاه.

پ.ن: تایپم رو این بهتر شده. اپلیکیشن بلاگر هم کلی آدم شده! حالی می بریم.